Ik kwam mijn vriend Latief doordeweeks tegen buiten de mooie moskee van het nieuwe Oxford Centre for Islamic Studies in Marston Road. Latief is een Pakistaanse advocaat en Naqshbandi Soefi wiens kantoor in de buurt is. 's Middags vindt hij meestal tijd om in de moskee te bidden. We besloten om koffie te gaan drinken, dat doen we wel vaker. Ik heb hem mijn collectie boeken geleend met de geschriften van de Soefi heilige Abd-al Qadir al-Jilani. Latief houdt ervan om hier over gedachten van te wisselen.
Net toen we in gesprek raakten hoorden we een vrouwenstem met een Jamaicaans accent uit een luidspreker komen. "Looord Jesus! Looord Jesus! Hallelujah! Bewoners van Marston, hallelujah! Bewoners van Oxford, hallelujah." We liepen de hoek om en zagen een streng uitziende, in het zwart geklede Caraïbische vrouw van in de veertig met een microfoon in haar hand en naast haar een grote oranje versterker. Drie jonge mannen met keurige pakken en stropdassen stonden aan haar zijde.
'Zondaars van Marston'
"Zondaars! Zondaars van Marston, zondaars van Oxford! Aanbidt de Heer!" vervolgde de vrouwelijke predikant. Toen we langs het groepje evangelisten liepen, stapte een van de jonge mannen op Latief af en zei met een brede glimlach: "Geloof je in Jezus, broeder?" ''Zeker, ik geloof in Jezus, vrede zij met hem", antwoordde Latief met een serieuze stem. De jongeman keek opgetogen en enigszins verward.
Hij keerde zich tot mij. En jij, broeder, aanvaard jij Jezus als onze Heer en Verlosser?" "Ik hou van Jezus", zei ik gemeend. Hij ging verder, ''Zijn jullie gedoopt door volledige onderdompeling, broeders? Zoals de Bijbel ons leert en wat de enige manier is om tot Jezus te komen." Latief legde hem toen uit dat alhoewel wij in Jezus geloofden wij een andere godsdienst volgden. "Oh, dat is erg jammer", zei hij teleurgesteld, "echt heel jammer’’. Hij wist kennelijk niet zo goed meer wat te zeggen, knikte ongemakkelijk en voegde zich vervolgens weer bij zijn vrienden die hem nieuwsgierig aankeken.
Het beeld van iemand die midden in een drukke stad zonder schaamte of gêne geknield op de grond haar Schepper aanroept ontroerde mij eigenlijk. Het riep herinneringen op aan de profeten uit het Oude Testament.
Sebastian van 't Hoff
Inmiddels zat de vrouw op haar knieën op de grond en keek omhoog naar de hemel, de microfoon tussen haar gevouwen handen geklemd, terwijl ze uit volle borst riep: "God vergeef de mensen van Marston! God vergeef de mensen van Oxford, hallelujah!"
Alhoewel ik moest glimlachen om de theatrale manier van prediken had ik niet de behoefte om haar belachelijk te maken. Het beeld van iemand die midden in een drukke stad zonder schaamte of gêne geknield op de grond haar Schepper aanroept ontroerde mij eigenlijk. Het riep herinneringen op aan de profeten uit het Oude Testament die gezonden waren om mensen terug tot God te brengen en die daar vaak om werden uitgelachen en uitgescholden.
Aan God overgeven
De meeste mensen zullen zich niet aangetrokken voelen tot deze stijl van prediken en daar meteen een niet reguliere kerkelijke groepering achter herkennen. Vaak wordt er neergekeken op dit soort bewegingen. Toch hebben zij ook een taak te vervullen en kunnen ze mensen naar God leiden bij wie dat op een andere manier misschien niet gelukt was. We hebben allemaal andere behoeften, een andere natuur en een andere achtergrond.
Als moslim heb ik hier geen moeite mee. De Koran is er duidelijk over: "De gelovigen, de Joden, de Christenen en de Sabeeërs- allen die in God en de laatste dag geloven en goede daden verrichten - zullen hun beloning bij hun Heer ontvangen. Voor hen is er geen vrees, noch zullen zij treuren" (Koran, 2:62). In tegenstelling tot wat moslimfundamentalisten en islamofoben geloven accepteert de Islam -wat 'overgave aan God' betekent- andere monotheïstische religies en hoeven hun volgelingen geen 'moslim' te worden. Een moslim is iemand die zich aan God overgeeft en dat kunnen Christenen en Joden ook.
Een gebed voor een verloren zoon
De zoon van een kennis in Nederland was aan drugs verslaafd. Zijn gezondheid en mentale staat gingen steeds verder achteruit. Hij had in geen jaren gewerkt en woonde in een kraakpand. Op een dag kwam hij langs een outreach kraam van een charismatische evangelische gemeente op het marktplein van het provinciestadje waar hij woonde. Hij werd geraakt door de woorden van de evangelisten en werd lid van hun kerk.
Verschillende lampen
Tegenwoordig is hij bedrijfsleider bij een IT-bedrijf, heeft een vrouw en twee kinderen, woont in een koophuis en gaat gezellig met zijn gezin op vakantie. Hij heeft al jaren geen drugs aangeraakt en is een veel gelukkiger mens. Zijn gereformeerde familie is geen liefhebber van deze religieuze gemeente maar ze respecteren zijn keuze en zijn zich er bewust van dat zonder zijn bekering hij er waarschijnlijk niet meer geweest was. Er zijn vele getuigenissen zoals dit. Alhoewel het niet voor mij is denk ik dat het een genade is dat er dit soort bewegingen zijn die nogal eens mensen, 'redden'.
Terwijl we verder liepen dacht ik, "Wie weet brengt deze dame met haar prediking wel iemand tot God en tot een gelukkiger leven, er zijn vele wegen tot de Schepper." Zoals Jalal ud-Din Rumi zei: "Het is hetzelfde licht met verschillende lampen’’. "God bless her heart’’, zei Latief, toen we de weg overstaken om een kopje koffie te gaan drinken in St. Clement's.
