Het is stil in het atelier van Ton Schulten (84). De schilder is er niet te vinden. Op een tafel staan de verfbussen keurig in het gelid, de kwasten en penselen ernaast, klaar voor gebruik. Aan de wand hangen ingelijste potloodtekeningen van vrouwen die hij rond zijn vijftiende maakte, nog zonder de herkenbare signatuur van Schulten. Op de ezel staat een doek in wording dat daarentegen zeer vertrouwd aandoet: een landschap in groene, paarse en lila vlakken, met een vaalblauw zonnetje erboven.